Acts 9

Rozdział 9

1A Saul, dysząc jeszcze groźbą i chęcią mordu wobec uczniów Pana ^a, poszedł do najwyższego kapłana; 2I prosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł, jeśliby znalazł tam zwolenników tej drogi, zarówno mężczyzn, jak i kobiety, przyprowadzić ich związanych do Jerozolimy. 3A gdy jadąc, zbliżał się do Damaszku, nagle olśniła go światłość z nieba ^b. 4Upadł na ziemię i usłyszał głos, który mówił do niego: Saulu, Saulu, dlaczego mnie prześladujesz ^c? 5Wtedy zapytał: Kim jesteś, Panie? A Pan odpowiedział: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Trudno ci wierzgać przeciw ościeniowi. 6A Saul, drżąc i bojąc się, powiedział: Panie, co chcesz, abym zrobił? A Pan do niego: Wstań i idź do miasta, a tam ci powiedzą, co masz robić. 7A mężczyźni, którzy byli z nim w drodze, stanęli oniemiali. Słyszeli bowiem głos, lecz nikogo nie widzieli. 8I podniósł się Saul z ziemi, a gdy otworzył oczy, nikogo nie mógł widzieć. Wtedy wzięli go za rękę i zaprowadzili do Damaszku. 9Trzy dni nic nie widział i nie jadł ani nie pił. 10A w Damaszku był pewien uczeń, imieniem Ananiasz ^d. I powiedział do niego Pan w widzeniu: Ananiaszu! A on odpowiedział: Oto ja, Panie. 11A Pan powiedział do niego: Wstań i idź na ulicę, którą nazywają Prostą, i zapytaj w domu Judy o Saula z Tarsu, oto bowiem się modli. 12I ujrzał w widzeniu człowieka imieniem Ananiasz, wchodzącego i kładącego na nim rękę, aby odzyskał wzrok. 13Ananiasz zaś odpowiedział: Panie, słyszałem od wielu, ile złego wyrządził ten człowiek twoim świętym w Jerozolimie. 14Tutaj także ma władzę od najwyższych kapłanów uwięzić wszystkich, którzy wzywają twego imienia ^e. 15Lecz Pan powiedział do niego: Idź, bo on jest moim wybranym naczyniem ^f, aby zanieść moje imię do pogan ^g, królów i synów Izraela. 16Ja bowiem pokażę mu, jak wiele musi wycierpieć dla mego imienia ^h. 17Wtedy Ananiasz poszedł, wszedł do domu, położył na nim ręce i powiedział: Saulu, bracie, Pan mnie posłał – Jezus, który ci się ukazał w drodze, którą jechałeś – żebyś odzyskał wzrok i został napełniony Duchem Świętym. 18I natychmiast spadły z jego oczu jakby łuski, i zaraz przejrzał, wstał i został ochrzczony. 19A gdy zjadł, odzyskał siły. I Saul przebywał przez kilka dni z uczniami, którzy byli w Damaszku. 20I zaraz w synagogach zaczął głosić Chrystusa, że on jest Synem Bożym ⁱ. 21A wszyscy, którzy go słuchali, ze zdziwieniem pytali: Czy to nie jest ten, który w Jerozolimie tępił tych, którzy wzywali tego imienia, i przybył tu po to, aby ich związać i zaprowadzić do naczelnych kapłanów? 22A Saul coraz bardziej się wzmacniał i wprawiał w zakłopotanie Żydów, którzy mieszkali w Damaszku, dowodząc, że ten jest Chrystusem ^j. 23A po upływie wielu dni Żydzi postanowili go zabić. 24Saul jednak dowiedział się o ich zasadzce. A strzegli bram we dnie i w nocy, aby go zabić. 25Lecz uczniowie zabrali go w nocy i spuścili w koszu po sznurze przez mur. 26A gdy Saul przybył do Jerozolimy, usiłował przyłączyć się do uczniów, ale wszyscy się go bali, nie wierząc, że jest uczniem. 27Lecz Barnaba ^k przyjął go, zaprowadził do apostołów i opowiedział im, jak on w drodze ujrzał Pana, który mówił do niego, i jak w Damaszku z odwagą głosił w imieniu Jezusa ^l. 28I przebywał z nimi w Jerozolimie. 29Z odwagą też mówił w imieniu Pana Jezusa i rozprawiał z hellenistami, a oni usiłowali go zabić. 30Bracia jednak dowiedzieli się o tym, wyprawili go do Cezarei i odesłali do Tarsu. 31A tak kościoły ^m w całej Judei, Galilei i Samarii cieszyły się pokojem, budując się i żyjąc w bojaźni Pańskiej ⁿ, i rozrastały się przez pociechę Ducha Świętego. 32I stało się, gdy Piotr odwiedzał wszystkich, że przyszedł też do świętych, którzy mieszkali w Liddzie. 33Spotkał tam pewnego człowieka imieniem Eneasz, który był sparaliżowany ^o i od ośmiu lat leżał w łóżku. 34I powiedział mu Piotr: Eneaszu, Jezus Chrystus cię uzdrawia ^p. Wstań i zaściel swoje łóżko. I natychmiast wstał. 35A wszyscy mieszkańcy Liddy i Saronu widzieli go i nawrócili ^q się do Pana. 36Mieszkała też w Jafie pewna uczennica o imieniu Tabita, co znaczy Dorkas. Jej życie wypełnione było dobrymi uczynkami ^r i udzielaniem jałmużny. 37I stało się w tych dniach, że zachorowała i umarła. Obmyto ją i położono w sali na piętrze. 38A ponieważ Lidda leży blisko Jafy, gdy uczniowie usłyszeli, że jest tam Piotr, posłali do niego dwóch ludzi, prosząc, aby nie zwlekał z przyjściem do nich. 39Wtedy Piotr wstał i poszedł z nimi, a gdy przyszedł, wprowadzili go do sali na piętrze. Obstąpiły go wszystkie wdowy, płacząc i pokazując tuniki i płaszcze, które Dorkas im robiła, gdy była z nimi. 40A Piotr wygonił wszystkich, klęknął i modlił się. Potem zwrócił się do zmarłej i powiedział: Tabito, wstań! A ona otworzyła oczy i zobaczywszy Piotra, usiadła. 41On podał jej rękę i podniósł ją, a zawoławszy świętych i wdowy, pokazał ją żywą. 42I rozniosło się to po całej Jafie, i wielu uwierzyło w Pana ^s. 43Piotr zaś został przez wiele dni w Jafie u niejakiego Szymona, garbarza.